elinden geldiğinin fazlasıyla yanında olduğun kişinin onu sırt üstü bırakıp tekrar affettği kişiyle vakit geçirip seni istememesi.
aslında kendimi hep yalnız hissederim bu durumdan da şikayetçi değilim ama ne biliyim hakkımız yeniliyor gibi hissediyorum.
yalnız hissedilen anlar
her zaman...
sevmediğim bir kalabalığın içerisinde
Şuan.
1-2 aydır her an ve artık sanırım uzun bir süre böyle olacak
Kalabalığın boğucu etkisini hissettiğim her an. Özellikle bu kalabalık nispeten dar bir alandaysa yalnızlığa bir de boğulma hissi ekleniyor.
İngiltereye gittiğim ilk gün. 18 yaşında liseyi bitirip üniversiteye kaydoldum. Hazırlıktan başladım çünkü ingilizcemi ilerletmem lazımdı. 1 yılda iyi bir şekilde geçtim hazırlığı ama bir sıkıntı vardı. İngilizcemi daha da ilerletmem lazımdı. Maddi durumumuzda iyiydi. Hala iyidir o maddi durum. Uluslararası alanda tanınmış bir dil kursuna başvurdum ve ingiltereye 40 günlüğüne dil okuluna gitmeye karar verdim. Her şeyi burada hallettik ve bir pazar günü ingilterenin yolunu tuttum. İlk olarak londraya indik ve oradan esas kalacağım şehir olan boutnemoutha transfer aracıyla gittim. Bu arada bournemouth mükemmel bir şehirdir herkese tavsiye ederim. Kalacağım yurda geldim yerleştim. Bilmediğim bir yerde, bilmediğim bir kültürün içinde, tanıdığım herkesten yüzlerce kilometre uzakta, 3-5 metrekarelik bir yurt odasında yapayalnız tek başımaydım. İşte o an hayatta kendimi en yalnız hissettiğim ikinci andı. "Bok mu vardı da buraya geldim." Dedim. Ama 3 gün sonra tamamiyle bu düşüncem değişmişti.