kimsenin öldüğü yok yaşadığı da, herkes biraz var o kadar

çok doğru bir söz. tek düze yaşıyoruz artık. sıradanlaştık. hayatlarımız genel anlamda istediğimiz gibi gitmiyor. hep bi aksilik olmasa bile hep mutlu edici etmenler yok hayatlarımızda. müthiş bir konuşmanın ardından gelen durgunluk. hadi artık eve gidelim hissi. sıkıldım artık bi dışarıya çıkalım. hep çay bide kola içelim. yinemi 101 amk yeter. ama böyle işte sıradan hayatlar. aşk yok, aşk olsa para yok illa para ile mi oluyo demeyin para gerekiyor malesef burası norveç değil. pes atmaktan sıkıldım bi halı saha ayarların be olm. ne hala sahası amk geçen hafta gittik ya yeter bi mangal yapalım. uğraştırma şimdi etlerle bizi mangal değille havuza gidelim havuza. hep bi istemek ve karar verilince o yapmak istediğin şeyden bile vazgeçmek artık her şey sıradan gelir olur ne yapmalıyız yahu ?
ölmedik belki ama yaşamıyoruz da, artık bir şeyleri kırıp mutlu olmalıyız ama nasıl ?

hayat gta gibi. Toplum bizim nasıl ilerlememizi istiyorsa öyle yapıyoruz. 18 yaşına kadar hayatımız okulda geçiyor. 18 yaşında sonra ister üniversite,istersen mesleğe yönel, sonra askere git,iş bul,evlen,çocuk yap(enaz 3), onları okutmak için çalış emekli ol(65 yaşında),geri kalan hayatı şeker,tansiyon,kalp rahatsızlıklarının tedavisi için hastane kuyruğunda harca ve öl.

Hayat gta gibi dememişmiydim size...

Biraz bile yokum. Hiç gibiyim.

Bu dünyaya bir sıfatla gelip, o sıfatı sürdürmek ve çeşitlendirmekle koşullanıyoruz. Bu sıfat bir din, bir soy isim belki de bir millettir. Fakat biz bunları sevmeye değil şekillendirmeye programlandırılmış gibiyiz. Tıpkı bir makine gibi. Belki arada bir işin içine duygu, düşünce katıp "biraz insan" olabiliyoruz ama çoğunlukla böyle büyütülmemiş ve bu öğretilmemiş bir makine olarak eninde sonunda fabrika ayarlarımıza geri dönüyoruz. Ne tam olarak yaşıyoruz ne de ölüyoruz. Sadece bozuluyoruz biz ve arada sırada nefes alabiliyoruz. Sadece arada sırada bir canlılık belirtisi veriyoruz ve biraz daha varolmaya çalışıyoruz.