etkisi altında bırakan rüyalardır.
unutamadığım ve etkisinde aylarca kaldığım rüya;
camdan bakarken evin kapısı çalmıştı, açtığımda karşıma rahmetli ay yüzlüm, fotoğraflarını yaşlarımla ıslattığım anneannecim çıkmıştı. yanında da küçük bir çocuk var, o da 4 yaşında kaybettiğimiz rahmetli abicim...
önce şaşkınlıkla bakıyorum yüzlerine, sonra anneannem soruyor, şenay (annem) evde yok mu diye, çalışıyor o gel içeri bekle diyorum, çok işimiz var çok gelemem içeri diyor ve arkasındaki kapı göz kamaştırıcı bir ışıkla kaplanıyor geçit gibi. bizim gitmemiz lazım diyor, ısrarla çağırsam da gelmiyorlar. tam o kapıdan geçerlerken abimin omzundan çekiyorum, bana dönüp gülümsüyor ve senin zamanın dolmadı kardeşim diyor o küçük ağzıyla.
sonra ağlayarak uyandım zaten, gerçekten böyle bir şeyin yaşandığına kendimi inandırıp kapıyı kontrol etmiştim hatta. şu an bile bunları yazarken gözüm dolar gibi oldu, o kadar çok özlüyorum ki ikisini de. resimlerine sarılarak ağladığım iki insan.