Geçenlerde tanık olduğum bir olay sonucunda beynimi durduk yere kemirmeye başlayan uyuz sorudur.
hepimizin başına belki yüzlerce kez geldi
düştünüz ve ardından doğal olarak hemen ayağa kalktınız tabi etrafta birileri size yardıma geldi ve bir şeyiniz var mı diye sordu.
Tam bu anda neden o insandan uzaklaşma ihtiyacı duyarız
neden yardım teklifi ret edilir.
neden küçük düştüğümüzü düşünürüz?
düşen insan ne hisseder
düşmek, insanın saçının bozulması veya kıyafetinin üstüne bir şey dökülmesi kadar rahatsızlık vericidir, tasasız insanlar için önem arz etmese de mükemmeliyetçi insanlar için hastalık boyutunda olan konulardandır. belirtildiği gibi, düşmek aynı zamanda küçük düşmektir, insanı çocuk gibi, basit bir yürüme işini beceremeyecek kadar aşağılık hissettirir.
aynı zamanda düşmek düzenin bozulmasıdır, insan için kendine yakıştıramadığı bir harekettir. prestijinin sarsılması ve kişide kendine yakıştıramadığı bir şeyi istemsiz de olsa yaptığı fikrini uyandırır. bu bir nebze de kendimizi ne olarak gördüğümüz ile alakalı bir durum. şahsi fikrimce kimse mükemmel olmak zorunda değil, düştüğümüz zamanlar da olmalı ve bu ve türevi durumlar gereğinden fazla umursanmamalı.
aynı zamanda düşmek düzenin bozulmasıdır, insan için kendine yakıştıramadığı bir harekettir. prestijinin sarsılması ve kişide kendine yakıştıramadığı bir şeyi istemsiz de olsa yaptığı fikrini uyandırır. bu bir nebze de kendimizi ne olarak gördüğümüz ile alakalı bir durum. şahsi fikrimce kimse mükemmel olmak zorunda değil, düştüğümüz zamanlar da olmalı ve bu ve türevi durumlar gereğinden fazla umursanmamalı.
bana acıyarak bakan insanlardan kaçmak yerine 5-6 saniye yerden kalkmadan kendime gülmeme sebep olan eylem
topuklu ayakkabıya alışana kadar yaşadığım durumdur. arkadaşlarım çok dalga geçiyordu yahu. aklıma geldikçe hem gülüyorum hem utanıyorum. biraz sakarımdır da.
Yürürken çeşitli unsurlardan her insanın başına gelebilecek sıradan bir olay.Her ne kadar böyle düşünsekte düştüğümüzde utançtan yerin dibine geçmiş gibi hisseder ve olayı belli etmemeye diz kapağımızın tozunu alır,takıldığımız yere dönerek küfür eder örtbas etmeye çalışırız.Başkasının başına gelse yardım eli uzatmayı düşündüğümüz bu konuda kendi başımıza gelince utanç içerisine giriyoruz,ne kadar da ironik aslında..
Çocukluğumda uçurtma uçururken boş inşaat temeline sırtüstü düşmüştüm. Kendimi ağırlıksız hissettim o an. Lafın gelişi söylemiyorum. Vücuttan azadeydim. O olaydan nasıl sağ çıktım hala muamma. Düşüşüm 1-2 saniye sürmüş olmalı ama bana çok daha uzun gelmişti. Çelimsiz hava sürtünmesini hissetmedim bile. Mutlak bir ağırlıksızlık.
Çocukken bisikletimle bir tepeden düşmüştüm. Hissettiğim sanırım adrenalindi. Sonra ellerimde yanma tabi ki. Karnımın oralarda 3-4 sene kalan bir iz olmuştu. Ellerim kanamıştı. Etrafta kimse yoktu o an. Bisikleti alıp yaralarım yüzünden süremediğim için elimde eve getirmiştim. Ellerimi yıkadım. İz kalan yeri de annem gelince gösterdim. Yalnız başına sürme bir daha, dedi. Hala hatırladığım düşüşüm bu
geçtiğimiz aylarda ciddi manada dibe vurmuş bir insan olarak sigarayı bıraktım, sabah 6 koşusuna çıkmaya başladım. bir anda değil de sindire sindire ayağa kalkmayı düşünmeli düşen insan ve akılcı davranmayı asla bırakmamalı.
acı, pişmanlık, utanç, korku ve öfke.
ilk bisiklet deneyimimde ilkokulda sınıf arkadaşım olan ve aşık olduğum kızın mahallesinde kaza yaptım. Bisikletin frenleri pek tutmuyormuş, bunu kaza yapınca öğrendim tabii acı içerisinde. Çevredekiler falan geldi, kaldırdı sağ olsunlar. Karnımın üstüne düşmüştüm. Açık yara ve kanama vardı ama acıyı umursamıyorum. Çünkü benim gözüm sokakta ve Sevdiğim Kızın evinin camında. Müslümanım o zamanlar, "inşallah görmemiştir allah'ım" deyip duruyordum içimden. Kaza yaptığımı gördü utancı ve korkusu bir şekilde acımın Önüne geçmişti. Onun mahallesinden uzaklaşıp eve gidince anca hissetmeye başlatmıştım acıyı. O kazadaki iz Hâlâ durur karnımda. Kız ise şimdi başkası ile nişanlı.
Diğer bir düşüş hikayem ise uçurumdan atladım köpek kovalarken. Bu sefer sadece korku acımın önüne geçti ve belkide beni o gün hayatta tuttu. Birkaç sıyrık ve kayalara çarpmaktan dolayı kemik ağrıları yaşamıştım. O günden bana kalan tek şey ise yürürken çıt sesi gelir topuklarımdan.
ilk bisiklet deneyimimde ilkokulda sınıf arkadaşım olan ve aşık olduğum kızın mahallesinde kaza yaptım. Bisikletin frenleri pek tutmuyormuş, bunu kaza yapınca öğrendim tabii acı içerisinde. Çevredekiler falan geldi, kaldırdı sağ olsunlar. Karnımın üstüne düşmüştüm. Açık yara ve kanama vardı ama acıyı umursamıyorum. Çünkü benim gözüm sokakta ve Sevdiğim Kızın evinin camında. Müslümanım o zamanlar, "inşallah görmemiştir allah'ım" deyip duruyordum içimden. Kaza yaptığımı gördü utancı ve korkusu bir şekilde acımın Önüne geçmişti. Onun mahallesinden uzaklaşıp eve gidince anca hissetmeye başlatmıştım acıyı. O kazadaki iz Hâlâ durur karnımda. Kız ise şimdi başkası ile nişanlı.
Diğer bir düşüş hikayem ise uçurumdan atladım köpek kovalarken. Bu sefer sadece korku acımın önüne geçti ve belkide beni o gün hayatta tuttu. Birkaç sıyrık ve kayalara çarpmaktan dolayı kemik ağrıları yaşamıştım. O günden bana kalan tek şey ise yürürken çıt sesi gelir topuklarımdan.
Düşmek / hayatta ki en berbat şey irtifayi 5000m ye çıkarttıktan sonra ertesi gün saniyeler içinde yere çakılmak yani benim ilk okuduğum da anladığım buydu bundan farklı olarak hayatınızın allak bullak, elinizi attığınız herseyin paramparça olması durumuyla bütün hissiyatınızı uzun bir süreliğine kaybetmeniz aslında kaybetmek değilde şöyle mesela göğüs kafesinizde yanan bir şey var e kötü olaylar da peşpeşe gelmeye devam ettikçe işte o ateş harlanıyor benim gibi boşu boşuna mahkeme beklemek gibi şu da var ama herkes düşer ama bazılarının yere inmesi uzun sürer ben hala düşüyorum mesela .saygilar efendim
Açıkçası düşünce hiçbir acı veya can yanması duymam.Sadece kalkarım ve geri hayatıma dönerim.Acaba mazoşist olduğumdan mı bağısıklık kazanmis gibi oldum?