acı, pişmanlık, utanç, korku ve öfke.
ilk bisiklet deneyimimde ilkokulda sınıf arkadaşım olan ve aşık olduğum kızın mahallesinde kaza yaptım. Bisikletin frenleri pek tutmuyormuş, bunu kaza yapınca öğrendim tabii acı içerisinde. Çevredekiler falan geldi, kaldırdı sağ olsunlar. Karnımın üstüne düşmüştüm. Açık yara ve kanama vardı ama acıyı umursamıyorum. Çünkü benim gözüm sokakta ve Sevdiğim Kızın evinin camında. Müslümanım o zamanlar, "inşallah görmemiştir allah'ım" deyip duruyordum içimden. Kaza yaptığımı gördü utancı ve korkusu bir şekilde acımın Önüne geçmişti. Onun mahallesinden uzaklaşıp eve gidince anca hissetmeye başlatmıştım acıyı. O kazadaki iz Hâlâ durur karnımda. Kız ise şimdi başkası ile nişanlı.
Diğer bir düşüş hikayem ise uçurumdan atladım köpek kovalarken. Bu sefer sadece korku acımın önüne geçti ve belkide beni o gün hayatta tuttu. Birkaç sıyrık ve kayalara çarpmaktan dolayı kemik ağrıları yaşamıştım. O günden bana kalan tek şey ise yürürken çıt sesi gelir topuklarımdan.