Belkide en zoru budur. İşten yorgun geldiğinizde istediğiniz tek şey birisiyle dertleşmektir sonra hatırlarsınız benim derdimi anlatacak kimsem yok dersiniz üzücüdür oysa tek istediğiniz adam akıllı birisiyle oturup 10 dakika içinizi boşaltmaktır. Kimseye söyleyemediğiniz sürekli aklınızda bulunan düşünceleri birine söyleyip kurtulmak istersiniz tek istediğiniz küçük güvenilir bir muhabbettir ama üzücü olanı bunu yapamamaktır.
derdinizi anlatacak kimsenizin olması
Anlatacak değil de, anlayanın olmaması koyuyor ziyadesiyle
tamamen yalan değildir şahsımca. öyle zamanlar gelir ki henüz kabullenmek istemediğimiz o gerçeklerin ciddiyeti suratımıza şak diye vurulmuştur. kendi kendinize bile düşman olursunuz, kabullenmemekte direnirsiniz, bazen yenilirsiniz, beyniniz size türlü oyunlar oynar. sonunda en değerlim dediklerimizin bile bizi anlayamayacağını düşünürüz, bu durumda anlatacak kimsemiz kalmaz, belki de anlayacaklardır ancak kendimizi kendimiz anlayamazken, başkalarının bizi anlayabilme ihtimalini düşünmek, medet ummak bile yorucu gelir bize.
kime, neyi anlatabiliyoruz ki sanki?
kime, neyi anlatabiliyoruz ki sanki?
Kimseye güvenememekten gelir. Çevrenizde illaki birileri vardır ama o kişi yoktur. Kanka üzülme bu da geçer diye dinlemeden geçiştiren insanlara bir şey anlatmak istememek tamamen doğal bir olaydır. Anlattıklarınızı güzelce dinleyecek içinden gelerek size yardım etmeye çalışacak, kimseye söyleme dediğinde söylemeyecek bir insan bulunursa çözülecek olaydır ama öyle bir insan da çok nadir bulunur.
Aslında derdinizi anlatacağınız birileri illaki vardır ama siz onları buna uygun kişiler olarak görmüyorsunuzdur. Ya sizi anlayamayacaklarından korkuyorsunuzdur ya da kendi dertlerinizle insanları darlamak ve sıkmak gibi bir fobiniz vardır ve bu sizi anlatacaklarınıza odaklanmaktan alıkoyuyordur.
Ben de bu kişilerdenim mesela. Kimseyi dertlerimle sıkma hakkını kendimde bulmam. Her ne kadar karşımdaki kişi bunun için çok istekli görünse de bunu asla samimi bulamam, benim içimi rahatlatmak için istekli rolü yaptıklarını düşünürüm. Anlatırken arka planda hep karşımdakinin içinden öfleyip pöflediğine inanırım. Dertlerimin çözümlerini tek başıma bulmaktan bıkmış olabilirim ama bu mizaçtan kurtulmak konusunda da hiç başarılı değilim.
Ben de bu kişilerdenim mesela. Kimseyi dertlerimle sıkma hakkını kendimde bulmam. Her ne kadar karşımdaki kişi bunun için çok istekli görünse de bunu asla samimi bulamam, benim içimi rahatlatmak için istekli rolü yaptıklarını düşünürüm. Anlatırken arka planda hep karşımdakinin içinden öfleyip pöflediğine inanırım. Dertlerimin çözümlerini tek başıma bulmaktan bıkmış olabilirim ama bu mizaçtan kurtulmak konusunda da hiç başarılı değilim.