tamamen yalan değildir şahsımca. öyle zamanlar gelir ki henüz kabullenmek istemediğimiz o gerçeklerin ciddiyeti suratımıza şak diye vurulmuştur. kendi kendinize bile düşman olursunuz, kabullenmemekte direnirsiniz, bazen yenilirsiniz, beyniniz size türlü oyunlar oynar. sonunda en değerlim dediklerimizin bile bizi anlayamayacağını düşünürüz, bu durumda anlatacak kimsemiz kalmaz, belki de anlayacaklardır ancak kendimizi kendimiz anlayamazken, başkalarının bizi anlayabilme ihtimalini düşünmek, medet ummak bile yorucu gelir bize.
kime, neyi anlatabiliyoruz ki sanki?