babasız büyüyen insanlar

Büyüyemeyen insanlardır.

İlerde evlatlarının bir dediğini iki etmeyecek bir anne/baba olur.

Bilmeyenlerin anlamayacağı bi durumdur

Kabul görülebilir derecede saldırgan ve dindar olma yatkınlığı görülebilir. Sebebi ise savunmasız ve "baba" figüründen yoksun olmalıdır. Yapmamız gereken, bu gibi kişilerin farklı olmadıklarını onlara en naif şekilde göstermektir.

Baba öldüğü gün 15 yaşındaysan, anne de her fırsatta seninle bir aile olmak yerine yeni bir aile kurma hayaliyle yarım kalan aileyi de dağıtıyorsa, ''senin için çabalıyorum'' adı altında zengin adamlarla takılıp gününü gün edip sana yokluk çektiriyorsa, üzerine üstlük ''bunları yokluk nasıl bişey anla da sıkıntı çekme diye yapıyorum'' diyorsa. Bi gün çat kapı senin hocanla evlenip karşına dikiliyorsa biz evlendik diye, gerçekten çok ama çoook zor. Babası öldükten sonra annesiyle bir aile olmayı başarabilen insanları kıskanmaktır.

yaşamayanın hiç tahmin edemeyeceği durumdur. hala aklıma gelince gözlerim dolar.

Küçük çocuklarda en büyük ekol elbette ki baba olgusudur.Hele ki erkek çocuğuysan,hala küçükken babamı hiç görmediğimi söylememek için söylediğim yalanı hatirlarim.

Zordur babasız büyümek, rüzgara karsi signabileceğin bir duvarın yoktur.Kendi başına yürümek zorundasındirm, çünkü arkanda bir baban yoktur.

Rüzgar demişken, rüzgarlı bir akşam mahalledeki bir çocuğua babasının uçurma aldığını hatırlıyorum,benim de köşeden uçurmayi izledigimi.İste tam orada beni onlardan ayıran olay oldu.Yasitlarimin tek derdi oyunken,ben hayatimi sorguluyordum.

Hırs yaptım,yarin kendime uçurtma alacağım.

babasızlığın aşırı abartıldığını düşünüyorum. ben de babasız büyüdüm ama hiç edebiyatını yapıp, babasızlık zor ya demedim. dağ gibi anneniz vardır, akrabalarınız vardır, yakınlarınız vardır. sarılın lan onlara. babasızlığa hayıflanacağınıza yanınızda duranın kıymetini bilin demek istediğim insanlardır.