insanların fazlasıyla yapay ve yüzeysel olduğunu hissettiğin ilk an midene giren hafif sancı, gerçekliğin en sağlam tokadı oluyor. yıllardır bu durum karnımı ağrıtır ve samimiyetsizliğin ortasında küfür ediyorken bulurum kendimi.
yapaylık
olduğu gibi görünemeyenlerin maskesidir. insanlara göstereceği tutarlı ve apaçık bir kimliği olamayan -öyle yetişmiş, öyle işine gelmiş- kişiler kimi din ile, kimi ideoloji ile, kimi ahlakla, kimi görüntüsüyle kendilerine ardına gizleneceği bir şey "yaparlar". kim en çok neyin bekçisi ise onun nankörüdür.