huzur evleri

Bir değişiklik yapıp arkadaşça gittik. Aslında hiç yapmadığım bir şeydi. O kadar çok insan var ki... kendi kendime, ben yalnız mıyım diye soramadan edemedim. Hepsi mutlu olduklarını söylüyorlar ama hepsi geçmişini öyle bir anlatıyorlar ki... Hele selo amca, oradaki arkadaşlarım öyle diyorlarmış kendisine...

Kendimi 50 yıl sonra gördüğüm yerdir. Arada uğrarım, kimseden alamayacağım hayat dersleri almakla birlikte insanları mutlu etmenin sevincini yaşarım.

Ayrıca, ne oldum değil ne olacağım demeyi orada öğrendim.

Edit: yazım hatası

sürekli gidip oradaki dede ve nineleri ziyaret etmek istiyorum, ama bir şekilde bir şey çıkıyor ve bir türlü gidemiyorum. haliyle içindeki ortam nasıl onu da bilmiyorum. o tontişler ne kadar iyi bakılıyor, ne kadar mutlular, ne kadar ziyaret ediliyorlar zerre fikrim yok. ama bir şekilde gidip ziyaret etmem lazım yoksa içim rahat etmeyecek.

ha bir de yaşlandığımda benim de içinde olacağım kurumdur kendisi. yani o güne kadar gidemezsem illa ki tecrübe ederim yaşlandığımda.

Nedenini tam bilmiyorum fakat yaşlı insanların hayat hikayelerini dinlemek çok güzel bir şey.