Biraz önce sözlüğün facebook sayfasında gördüğüm bir gönderi dikkatimi çekmişti. Bunun üzerine yazmak istedim. 2 yıl önce babamı, öğrendikten 2 ay gibi kısa bir süre sonra kanserden dolayı kaybettim. Az çok babalar, kızlarının kahramanıdır klişesini destekleyen bir durum olarak babam benim ilk aşkımdı. Her aradığımda 'aşkııım' diyerek telefonu açardı (sesi hala kulağımda). Yolda el ele yürürdük falan aklınıza gelebilen her şey. Annemle babamı hızlı ulaşabileceğim şekilde rehbere kaydetmistim. Geçen Nisan da telefonum çalınana kadar babamın ne ismini silebildim ne de telefon numarasını. Rehbere her girisimde görüyordum her seferinde silmeye yelteniyordum ama bir türlü silemiyordum. Sanırım bir şekilde hayatımda onun var olduğunu kendime hatırlatmaya çalışıyordum. Memlekete gittiğim zaman evde ister istemez hatırlıyorsun ama üniversitede uzakta bana onu hatırlatan bir sey yoktu. Sanırım yanımda elle tutulur bir şey istedim, silemedim elim varmadı. Sonra bir o***** c***** geldi telefonumu çaldı. Babamın benim çektiğim bütün fotoğrafları gitti ona dair yakaladığım anıların hepsi tek seferde gitti. İzinin silinmesini istemediğim tek şey benden uçtu gitti.. ama sonra ne fark ettim biliyor musunuz? anılarının görsel kanıtlarının gitmesi ona ulaşmamı engellemedi ve ona verdiğim sözleri tutmamı engellemedi. Sadece bazı şeylerin kalbimde kalmasını sağladı. Tıpkı sesinin sadece kulağımda bir melodi halinde kalması gibi. Hafızamın el verdigince hatırlayabileceğim değerli anılar olarak kalacak. Kalmasını sağlayacağım...