Nereden başlamalı, nasıl anlatmalı acaba? Daha birkaç ay önce, büyük şehirlerde art arda bombalar patladığında günlerce sokağa çıkamayanların, AVM'lere gidemeyenlerin, Whatsapp gruplarında “Bugün şuraya saldırı olacakmış, BM'de çalışan kuzenimin arkadaşının oğluna söylemişler” muhabbeti yapanların, korkunç bir savaştan kaçarak Türkiye'ye sığınmış insanlara “Vatanlarını savunmak yerine kaçıp buraya geldiler” demelerinden mi örneğin?
Ya da herhangi bir iç savaş ihtimalinde arkasına dahi bakmaksızın Bulgaristan sınırına doğru topukları kıçlarına değecek şekilde herkesten önce koşacakların, çoluğunu çocuğunu kurtarmak adına iç savaştan kaçan insanlara “Burada ne işiniz var, dönsenize ülkenize” demesinden mi?
AB bugün vizeyi kaldırıp çalışma ve vatandaşlık izni verse hiç düşünmeden tası tarağı toplayıp çekip gidecek olanların, hem “bu vatan bizim” sahteciliği yapmasından, hem de benzer şeyleri talep eden insanları “vatan hainliği” ile suçlamasından mı mesela?
...
Bu tiplemenin muhaliflik adına en büyük aktivitesi Sözcü manşeti okuyup iç serinletmek olabiliyor, üzerine biraz Çölaşan öfkesi, biraz Özdil ironisi, biraz da Uğur Dündar popülizmi eklenip Facebook'ta “Uyu Türkiye'm” paylaşımı yapılınca işlem tamam, bugünkü muhalifliğimizin sonuna geldik. Örgütlenme yok, elini taşın altına koyma yok ama çokça laf, çokça hamaset var.
Aynı “muhalif” türü ya da bir versiyonu, eğitimli olduğu, Starbucks'ta oturduğu, Game of Thrones izlediği, içki içtiği ve bunlar üzerinden bir “statü” tarif ettiği için kendini “orta sınıf” zannediyor. Bir “beyaz yakalı” olarak kendini “mavi yakalılar”dan ayrı tutuyor, kendisinin de bir değer ürettiğini ve o değere el konulduğunu, dolayısıyla kendisinin de bir emekçi olduğunu ya bilmiyor ya da bilmezden geliyor ki; statü sınıfı yenebilsin, kendini olduğundan farklı hissedebilsin.
...
“Kendi ülkemde mülteciyim diyorsan, bunun nedeni mülteciler değil, başına vurup ekmeğini elinden aldıklarında sesini çıkarmaman."
Fatih yaşlı, Birgün gazetesi