Son bir kaç gündür yaşıyorum bu durumu. Oturuyorum ve dışarıya bakmaya başlıyorum. Kulaklığım takılı bir şekilde izliyorum amaçlarından sapmış arabaları, saçma sapan yerlere konumlanmış binaları ve o gölü. Sanki bütün hayatım gözlerimin önünden geçiyor şu aralar ve en yalnız hissettiğim yer ise metrobüs oluyor. 45 dakikalık yolculuk, kalbime hükmeden bir acı oluyor şu günlerde. Her zaman bir savaş içerisinde insanlar, ben ise kendimi kalkansız ve kılıçsız aralarında kalmış basit bir çoban çocugu gibi hissediyorum.