geceye anı bırak

18 haziran 2006,babalar günü.
baba tarafında 9 kuzeniz ve 3'ü kız.dokuzuncu ve son kız torunum.dedemde babamı diğer çocuklarından hep farklı yerde tutardı e hayliyle bende onun için farklı bir yerdeydim bir de beni annesine çok benzetirdi.
16'sında gittik.17'sinde diğer kuzenler falan geldi.ertesi güne hazırlık yapıyoruz.yemekleri dedem falan yapıyor.torunlarına abur cubur alıyor.18'nin sabahı,biz son üç kuzen dedemin tavuklarını falan kovalıyoruz akbaş cinsi bir köpeğimiz vardı ona doğru kışkırtıyoruz hayvanları.dedem gördü kızdı tabi.bağırdı baya.köpekte dedeme çok sadıktı.peşinden ayrılmazdı.
neyse verdik hediyelerimizi,denedi hepsini teker teker.bayrama hazırlanan çocuklar gibi alınan hediyeleri yatağının üstüne özenle dizdi.ondan o şekilde ayrıldık.
babam gececiydi.saat 11 de işe gitti.yarım saat geçmeden köyden aradılar annemi.baban rahatsızlandı,abine(amcama) haber ver durumu kötü.arkadan halamın çığlığı geldi.işte tam o zaman çocukluk kahramanımı kaybettiğimi anladım.nasıl anlatsam bilemiyorum.biri beni o gece diri diri yaktı.evet çocuksunuz anlamıyorsunuz bir şey ama babanızın ilk defa ağladığını o zaman gördüğünüzde ölüme ve büyümeye hazırlandığınızı fark ediyorsunuz.
mesela şu anda 20 yaşındayım.mezuniyetimde onu yanımda görmeyi çok isterdim,düğünümde karşılıklı oynamak isterdim,kimse evde yokken müzik açıp oynadığımız gibi.
mesela o gece o köpeğimiz hiç susmadı,uludu hep.hala aklımdadır.
dede mede diye geçip gidemiyorum ben.o gece ben dedemi değilde hastalıklı çocukluğumun kahramanını yitirdim.
bu anımı neden buraya yazdım onu da bilmiyorum.dün gece rüyamda köpekle dedemi çiftlikte dolaşırken gördüm.onun etkisi olsa gerek.

cem yılmazın anlattığı hikayeyi yaşadık yunanistana paok ile dostluk maçı için gitmiştik 3 kişiyiz küfürlü felan konuşuyoruz işte yunanlar diye,yan masadakiler tip tip bakıyor ulan diyoruz neden böyle bakıyolar neyse yedik yemeği kalktık hesabı ödedik kalkarken yan masadan bir kadın afiyet olsun dedi buda böyle bir rezil oluşumun hikayesidir.

edit:imla