gömlek, parfüm, ayakkabı, kravat ve anahtarlık zannımca artık çok değersiz hediyeler. bu sene ne alacagimi ben de bilmiyorum ancak birkaç sene önce babalar gününde yaptigimiz surprizden bahsetmek isterim;
malûm güne 1 hafta kadar vakit kalmisti. annem internetten güzel bir spor ayakkabi begenmis ama kendine güzel; kırmızılı mavili bol renkli bi ayakkabı ve babam 56 yaşında... ablam olmaz öyle şey, hayatta giymez babam dedi. o gün konu öyle kapandı. bir kaç gün sonra nereden çıktıysa eski fotoğraf albümlerine bakıyoruz, babamın askerlik fotoğraflarına gelince bu kim, şu kim diye anneme soruyoruz. annem de anlatıyor falan. sonra bi fotoğrafta işte bu da meşhur ahmet dedi, kim bu ahmet diye sorduk. babamin askerde en sevdiği arkadasiymis, yedikleri içtikleri ayrı gitmezmiş ve annemle evlenirken babam annemi de tanistirmis bu ahmetle. ama daha sonra hayat, iş güç derken bir daha görüşmek nasip olmamış bu ahmet ve babama. çok mu severdi ahmeti dedik. evet dedi annem. o aksam babam uyudugunda cep telefonundan rehberdeki tüm ahmetlere baktik ama asker ahmeti bulamadik. eskiden numara defterleri oluyordu boyle kalın bir defter; herkesin ev telefonlari falan kaydedilirdi, bizde de büyük bir tane vardi ama artik kullanmiyorduk: olsa olsa orada olur artik dedi annem. ona da baktik ve sahiden bulduk. gece gece aramayalim dedik. sabaha kadar ne desek ne yapsak diye kurduk kafamizda. sabah aradik, önce babami hatirlamadi, sonra annemle konuşunca çıkardı. şansımıza bize yakın bir vilayette ikamet ediyormuş, ailesiyle beraber bize konuk etmek istediğimizi babama sürpriz yapacagimizi söyledik; bi hanıma sorayım dedi kapattı, sonra bize dönüp olur dedi. çok mutlu olduk tabi, yillar sonra bulusturucaz iki yakin arkadaşı. neyse gün geldi, annem balkonda masayı kurdu, sevdiği yemekleri yaptı babamın. sonucta ahmet abi ve babam buluştu; gerçekten keyifli bir gün geçirdiler. babama elle tutulur bir şey veremedik ama unutamayacağı bir anı bıraktık.