Film ilahi izlerden çok sorgulayıcı izler taşıyor. soyut cehennem kavramını değerlendirip kendini kaptıranların aslında cehennemi asıl dünyada yarattıklarına değinmiş. Ve filmin ana konusu tabiki ölüm ve hayatın anlamı.
+ olabildiğince açık konuşmak istiyorum. ama kalbim boş. bu boşluk yüzüme tutulan bir ayna gibi, kendimi görüyorum. içim korku ve tiksintiyle doluyor. insanlara karşı duyarsızlığımla kendimi çevremden soyutladım. şimdi bir hayaletler dünyasındayım. rüyalarım ve hayallerimde tutsak kaldım.
- yine de ölmek istemiyorsun.
+ hayır, istiyorum!
- neyi bekliyorsun?
+ bilgi istiyorum.
- garanti istiyorsun.
+ her neyse... insanın duyularıyla tanrıyı kavrayabilmesi o kadar imkansız mı? o neden yarım vaatlerin ve görünmeyen mucizelerin ardına saklansın ki? kendimize inancımız yoksa başkasına nasıl inanç duyabiliriz? benim gibi inanmak isteyen ama yapamayanlara ne olacak? ya inanmayan, inanamayanlar? içimdeki tanrıyı neden öldüremiyorum? onu kalbimden atmak istememe rağmen neden alçaltıcı ve acı verici şekilde içimde yaşamaya devam ediyor? neden her şeye rağmen bu şaşırtıcı gerçeklikten kurtulamıyorum? dinliyor musun?
- dinliyorum.
+ ben bilgi istiyorum. inanç ya da varsayım değil, bilgi. tanrının elini uzatıp kendini göstermesini, benimle konuşmasını istiyorum.
- ama o suskun.
+ karanlıkta ona sesleniyorum ama sanki hiç kimse yok.
- belki de kimse yoktur.
+ o halde yaşam korkunç bir şey. her şeyin bir hiç olduğunu bilen biri ölüm karşısında yaşayamaz.
- çoğu insan ne ölümü, ne de yaşamın hiçliğini düşünür.
insanın ölüm korkusuna değinmiş bolca, çok sevimli bir film iz bıraktı...