confessions

minimalist laik

rom  · 4 Mayıs 2017 Perşembe

  1. toplam giri 648
  2. takipçi 37
  3. puan 12070

Laik itiraf

minimalist laik
Hayatım boyunca pek çok şeyi kendim başarmak zorundaydım, yanımda genellikle kimse olmadı. Ne ailem, ne arkadaşlar ne de tanrı. Baskıcı ve zorba insanlarla birlikte büyüdüm, aile ortamını hiç tatmadım. 7 sene bu durumdan kurtulmak için bekledim, 7 senenin sonunda yine bekledigim seyi bulamadım, Sonuç yine elde bavul ile yollar oldu.

Sonra herkesi siktir edip kendi başıma bir şeyleri başardım, kazandığım okul,cebimdeki para, kaldığım yurt, yaptığım iş hepsi benim eserim. Ve bununla gurur duyuyorum.

Ancak çevremdeki insanlar bunları bilmiyor,anlatmıyorum da, acitasyon yapmayı sevmem, zaten anlatmaya değmeyecek insanlar. hepsi benim geldiğim yerlere ailelerinin desteği ile gelmiş insanlar. Ben onlarla aynı yerdeyim, ancak aynı seviyede değil. Bu yüzden egoist derler bana, fazla kimseyle konuşmam, samimi olmam. Çağırdıkları zaman gelmem,tek takılırım.


Tek muhabbetleri danla bilic, cs:go, liseye yeni gelen kızlar olan insanlarla nasıl konuşayım ? Bir kıza kendini beğendirmek için karakterinden bile ödün veren şerefsizlerle, kendini feminist olarak betimleyip pedini eline almaya utanıp saklayan şımarık ve aptal kızlarla mı ? Ya da hayat amacı olmayıp figüran gibi monoton olan heriflerle mi ?

Hayır, bu ego değil haklı gurur.
3 /