normalde pek sık toplu taşıma tercih etmiyorum, çünkü okulum ile evim yürüme mesafesinde. ama eğer binmem gerekiyorsa da açıkçası ben de yer vermiyorum. teyzenin, amcanın bırak otobüse binmeyi ayakta duracak hali yok, hala o semt senin bu semt benim gezmelere doyamıyor. otursana be evinde sayın büyüğüm? ne bileyim örgü ör, sıcacık bi çay-kahve yap geç televizyonunun karşısına? işin varsa bırak gençler halletsin senin yerine, ne yoruluyosun? (bu arada işlerinin falan olduğunu da sanmıyorum, süslenip püslenip piknik çantası gibi dolu çantaları koluna takıp kamu dairesine gidecek hali yok kimsenin)
gezmek istiyosan da oğlunun, kızının, gelininin, damadının ya da ne bileyim birinin seni götürmesini bekle.
hem kusura bakmayın ama onlar biz sırf öğrenciyiz diye bize ev vermiyorlarsa, ben de onlara oturduğum koltuğu veremem. ev verecekleri memurlar kalkıp yer versin.
(bkz:öyle başa böyle tarak)