kimsenin başına gelmemesini istediğim olay. kendinizden bir parçayı toprağın altına gömüyormuş gibi oluyor. bağırmak istiyorsunuz, ama sesiniz çıkmıyor sanki. boğazınızda bir yumru. o hissi iyi bilirim.
önce trafik kazasında, sonra bıçaklanmada ve ardından sebebi çözülemeyen bir intiharla ardı arkası kesilmeyecek şekilde 3 arkadaşımı kaybettim bu hayatta. öldüklerine inanamadım, telefonla arasam sanki alo? diyeceklermiş gibi hissederim halen. doğum günlerini kutlarım hala, bazen derdimi onlara anlatırım, cüzdanımda bile taşırım resimlerini, o kadar alışamadım gidişlerine.
bunlardan daha da acısı da, abimi kaybetmemdi. evet, hiç görmediğim bir abimi yitirdim, yaşadığını hiç görmeden kaybettim, sesini duymadan, bana gülümsemesine fırsat olmadan, beni koruyup kollayacağına tanıklık edemeden. albümdeki resimlerini gözyaşlarımla ıslattığım, kıyafetlerini çekmecemde sakladığım insanın olmayışını asla hazmetmedi yüreğim. her neyse...
kimse hayatında değer verdiği insanları kaybetmez umarım... hayatın size vereceği en büyük acı budur çünkü. sevdiklerinizin canıyla sınanmamanız dileğiyle.