...Tanrılar, denize rengini onunla veriyordu, gecenin ışıltısı onunla beraberdi. Bistro sokaklarına düşen yıldızların parıltısı onun izin verdiği kadardı. ne kadar güneş tapınaklarına altın külçeler bıraksam da, ondaki ölümsüz lacivert asla sönmüyordu. Ve güçsüz bacaklarım, onun karşısında diz çökmek zorundaydı. Bu zavallı yaratıklar arasından beni seçmiş olması, sadece bu dünyanın değil, kalbimin de ay tanrıçası olacağı anlamına geliyordu. Kutsanmam, omuzlarıma kor kömürler konulmuşçasına acıtıyordu. Ama nedense, karşı çıkmayı hiç başaramıyordum...
Bu da burada kalsın bari.
awesta
Gerçekten bir çok duyguyu hissettiriyor