kalabalıklardan nefret ediyorum. eskiden severdim kalabalıkları. belki de dediğimi şöyle düzeltmem daha doğru olacak. yalnızlığımı her şeyden daha çok seviyorum. hayatımda en nefret ettiğim şey iş yerinde ayda bir falan yapılan sabah kahvaltısı organizasyonları. esas itibarıyla 20'den fazla birbirinin kuyusunu kazma çabasındaki insanlar topluluğu şen kahkalarla ağızlarına boğazlarına bir şeyler tıkıştırıyorlar. allahım bundan daha iğrenç bir şey olabilir mi yahu.
bir de hayatımın en mutsuz zamanlarının içinden geçiyorum. baya bir zamandır iyi değildim ama umutlu mutlu yaşıyor gidiyordum. rasyonaliteye bir kaç mg hayal zerk edince benden keyiflisi yoktu. neyse şunu eklemek istiyorum aslında. neşeli şarkılar dinlemek sadece mutlu ve iyi insanlara has bir ayrıcalık değil sanırım. öyleyse de her şeye ve bu geceye inat ben dinliyorum arkadaş. ayıpsa ayıp. saçma sapan kafa siktiğim için özürlerimle...