hiçbir zaman. küçükken bile özgür değildik ki, mahalledeki çocuklar akşam ezanından önce evlere dağılırdı, tabaktaki yemekleri ille de bitecek diye kaşıkları uçak olurdu, sırf yanındakiyle fısıldaşmasın diye okulda her öğrenci bir “çiçek”ti. hayatta hep pozitif kısıtlamalar oldu. bana kalırsa; özgürüz diye kendimizi kandırdığımız bir çemberimiz vardı ve o çemberi hiç aşamadık bu hayatta.