yazarların özgür hissettiklerini hatırladıkları son gün

siyasete dair bildiğim hiç bir şey olmadığı gündü.gerçekten iğrenç bir şeymiş ve ne yazık ki bu yıllarda bilmemekte takip etmemekte imkansız gözüküyor.

Daha gelmedi ama sanırım üniversitenin tamamen bittiği gün olacak.

Bilmemem gereken ama bildiğim birkaç şey var onları bilmeden önce özgürdüm ancak dışa vurduğumda beni özgürlüğüme geri kavuşturur

kadıköyde moda da kamp kurduğum o gün...

İngiltereye gittiğim ilk gün. 6 hafta sonrasında eski hale dönmek pek güzel olmadı tabi

Vizeleri verip ne kadar içecek varsa eve götürmüştüm. Özlüyorum

Askerliği bitirip o nizamiye kapısından çıktığım gün.

Adetti her çıkan özgürüüüümmm diye bağırırdı.

İzmir'de okurken yani geçen sene, okullar kapanmadan son ay paramın yattığı ilk gün :)

Olmadı desem yeridir. Anca biraz demlenip manzaraya karşı sövüşlerde oluyor...

anasınıfı dönemim. Hoca istediğim oyunu oynatıyordu.

hiçbir zaman. küçükken bile özgür değildik ki, mahalledeki çocuklar akşam ezanından önce evlere dağılırdı, tabaktaki yemekleri ille de bitecek diye kaşıkları uçak olurdu, sırf yanındakiyle fısıldaşmasın diye okulda her öğrenci bir “çiçek”ti. hayatta hep pozitif kısıtlamalar oldu. bana kalırsa; özgürüz diye kendimizi kandırdığımız bir çemberimiz vardı ve o çemberi hiç aşamadık bu hayatta.