11 yaşındaydım. şişli etfal hastanesinde yatan annemin ziyaretine gitmek için babamla hastaneye gelmiştik ama babam, eğer annemi o halde görürsem üzülürüm diye düşünerekten beni odasına götürmemişti. bir süre bahçede bekledik, sonra babam bana yukarı bak dedi, baktığımda 10. katlardaki pencerelerden birinden küçücük birini gördüm, o annemdi. el sallıyordu. ben de istemsizce el salladım. uzaktı ama gülümsediğini anlamak zor değildi. o an bunun bu kadar içimde unutulmaz anı olarak kalıp ukte olacağını bilemezdim. sonra amcamlara geldiğimde yastığa kafamı koyduğumda, ilk defa annemi yanımda istediğimde yanımda olamadığını farkettim. bu üzüntü beni biraz sarstı. ve birçok insana bu durum abartmak gibi gelse de içimde bir yara bıraktı.