Yeni ulusun politik ve ekonomik olgunluğa erişmesini mümkün kılan Bağımsızlık Savaşı'na kadar, çoğunluğu haftalık ve haftada üç kezden fazla çıkmayan 44 gazete vardı. Bu gazetelerin sayısal artışları, nüfus artış hızına zar zor ayak uydurabiliyordu. 18. Yüzyıla gelindiğinde, kolonilerin matbaa makineleri, basım harfleri ve baskı kağıdının İngiltere'den ithal edilmesi zorunda kalınmıştı.
Bu gazetelerin hepsinin Bağımsızlık Savaşı'nı hızlandırmada büyük rolleri olduğu söylenebilir. Bağımsızlık Savaşı, gazeteciliği büyük bir karışıklığın içine itmiş oldu. 35 gazeteden 15'i, zaten savaşın sonunu getiremedi. Bazıları Britanya askerleri tarafından susturuldu, diğerleri ise, Avrupa'dan kağıt ve malzeme elde edemediler. Hatta savaş, bazı radikal yayımcıların adres değiştirmelerini gerektirdi.
19. yüzyılda gazetelerin artışı, nüfus artışından çok daha hızlıydı. 1780 ve 1790 yılları arasında toplam gazete sayısı 38'den 101'e yükseldi.
Ulusal bağımsızlık, basın özgürlüğünü teminat altına alan ve yayımcıların korunmasını güçlendiren yasal hükümlerin uygulanmasına olanak tanıdı.
Bağımsızlık savaşı, gazetelerin gelişimi için istikrarlı kurumsal ve yasal bir düzenlemeyi oluşturmasına rağmen, İngiliz Whigler ve Fransız demokratlar arasında uzun süren “kelimelerin savaşı” devam ederek, 1790'larda politik partilere de yerleşti. Buna tepki olarak, Bağımsızlık Savaşı sonrası gazeteler kuşağı, politik uçlara bölünerek, gelişme kaydettiler.