uyuyamıyorum,sabaha kadar oturuyor sonra okula/işe gidiyorum.bu iki aydır böyle.
kafamda sürekli intihar düşüncesi var sabahları gelen metrobüsün önüne atmak istiyorum.işte,evde okulda aklıma sürekli nasıl intihar edebilirim düşüncesi geliyor.
kafamda hiç susmayan kötü bir ses var.habes düşünceler geçiyor ,susturamıyorum.eskiden dediklerine inanmazdım şimdi ne dese inanıyorum.
geçmişe takılıp kalıyorum hep dünü tekrar yaşasam keşke diyorum.eski günahlarımı telafi etmek istiyorum ama
biliyorum ki nafile.
insanlar arasına çıkamıyorum
dünyadan elini ayağını çektim, çevreden koptum, etrafmda bir taş ve korku duvarı ördüm saçma ama zaman geçtikçe boşluktan bunalmaya başladım hani bir söz vardır "en güçlü kralların bile bir delisi, bir soytarısı vardır. katı havayı yumuşatsın diye" ben onanmaz biçimde yalnızım kaleme, içime kapandım konuşacak kime yok,birlikte yaşadığım ailem de dahil,iş olsun okul olsun sorunlarını anlatmıyorum .çevremde hiç kimse yok.
pek çok farklı psikoloğa gitmeyi denedim lakin gördüm ki insanların umutlarını kullanıyorlar.
fiziksel ve ruhsal. acı çekiyorum bi yüzden kötü biri oldum yalan söylüyorum mesela.
sorularıma cevaplar verdim hep hep ama cevaplar bittikçe umudumda bittiğini anladım.
zamanında insanlara çok değer verdim ama geri karşılık almadım.
bunca kötü şey yüzünden kendine yanlızlık iyi diyorum en azından öyle inandırıyorum.
ölmek istiyorum ama biliyorum ki başımız dik yaşayabiliriz ama başımız dik ölemeyiz.ölüm kurtuluş değil kaçış bu dünya ise acı arafta kaldım sözlük .