1 seneyi aşkındır ateistim. rahmetli dedem de dinine pek bağlı bir insandı. islamcıların 'gerçek islam bu değil' mottoları var ya hani, işte tam olarak onu yansıtan bir insandı. gerçekten karekteri itibariyle de çok güzel bir adamdı. aynı zamanda koyu da bir atatürkçü idi. neyse fazla uzatmayayım bu başka bir girinin konusu.
2 sene evvel yani ben daha dini yeni yeni sorgulamaya başlarken vefat etti. yanında olamadım çünkü o istanbul'da bense okul dolayısıyla samsun'daydım. ama vefat etmeden önce ki son konuşmamızda öldükten sonra her ayın ikinci cuması ona bir cüz kuran-ı kerim okumamı istedi. vefatından itibaren bu ritüeli bir kez olsun kaçırmadan yerine getiriyorum. biliyorum çok saçma. neresinden tutsanız elinizde kalır. ama hissediyorum. belki islam, belki hristiyanlık, belki de musevilik ya da sayamayacağımız kadar çok dinden biri doğrusudur. belki de benim inandığım üzere hepsi çöptür. fakat hangisi doğru olursa olsun. onun bana her ayın ikinci cuması yukarıdan tonton yanaklarıyla, ecevit bıyıklarıyla ve vakur duruşuyla gülümsediğini hissedebiliyorum.
nur içinde yat dede.