Milena ya mektuplar okuyorum her gece uyumadan önce. Sonra birşeyler oluyor, uykum...
bakıyorum uykum almış başını o da terk etmiş kokusunu yastığımda bırakarak
pyotr alexeyevich kropotkin
unutamayacağım bir doğa olayıydı yüzün milena, bulutlardan değil, kendiliğinden gölgelenen bir güneştin sanki ...
awesta
Kafkayi her okuduğumda aklıma takılan soru ;bir insanın çaresizliği nasıl oluyor da bizi bu kadar içine çekerken zevk aldirabiliyor.