Bugünlerde bol bol yaşadığım durum. Bağırıyorum, anırıyorum, böğürüyorum, gereksiz gülüyorum sonra salya sümük ağlıyorum, her kötü düşünce aklıma geldiğinde midem bulanıyor ama kusamıyorun, evden çok az çıkıyorum bu yüzden laik sözlük, facebook, 9gag/cookie gibi sosyal mecralarda zaman geçirip aslında mutlu olmayıp mutlu taklidi yapan insanlara özeniyorum. Sonrasında bir his geliyor yüzümde pislik bir gülümsemeyle "yaşamak istemeem artııık aranızaaa" diye şarkı söylemeye başlıyorum. En sonunda yaşamak için bir sebebim olmadığı sadece doğal içgüdü olduğu için yaşamaya devam ettiğimi düşünüyorum. Sonra geçiyor, hala yaşamak istemiyorum ama yaşamaya devam ediyorum. (Ne boktan bir ergenlik yaşıyorum ya)
Keşke doblo sahibi her cuma beni namaza götüren, fatihte oturup haftasonları eyüp taraflarındaki herhangi bir çimende piknik yapacağım, beni din yoluyla hayata bağlayacak bir ailem olsaydı. Çok karışık kafam ya ergenlik sonrası da geçmiyormuş bu durum gözlemlerime göre. Gidebildiğim yere kadar gidicem galiba.
Kısaca: ergenlik hezeyanı