unutulmayan bir anı bırak

Okulun ilk senesi, yurtta kalıyorum. 3 arkadaş döner söyledik dışardan. Tabi öncesinde dönerciyi kimin arayacağını belirlemek için taş kağıt makas yaptık. Döner geldi, yine kimin inip alacağını belirledik. Neyse yemeye başladık. Ben yatağın baş tarafında oturuyorum ali yatağın ucunda mahiy de yatağın ucunun karşısında sandalyede. Bi yandan da şakalar komiklikler yapıyoruz. Ama tedirginiz çünkü bizim ali'nin dişleri biraz aralıklı, çok komik bişey söylersek diş arasından bişeyler fırlayabiliyor gülerken. Mahiy bi espri yaptı gülmeye başladık ama ben nasıl gülüyom. Ali gülmeye başladığında dişinin arasından fırlayan parça bizim mahiy'in dönerinin üstüne kondu. Ve bunu bi tek ben gördüm. Ben yarıldım, beni gören mahiy esprisine gülüyom sanıyo beş katı fazla gülüyo. Neyse gülüşme tam bitmeye yakın kafama bişey takıldı. Ulan adama söylesem yemeyecek biliyorum, aç kalacak gece gece. Söylemesem vicdan azabı çekicem ayrıca içimde de kalacak. Söylemedim. Devam ettik yemeye. Ama benim içim içimi kemiriyo söylemedim diye. Neyse dönerleri bitirdik, herkes yediyse bişey diycem dedim. Böyle böyle oldu dedim. Bizim mahiy'in suratı bembeyaz oldu. O gün bu gündür döner yemekte güçlük çekiyo. O günden beri ali'yle yakın mesafede yemek yemiyoruz. Saygılar alicim.