hayatta zaman zaman insanin basina gelebilecek durumdur. bu durumlara hazir olabilmek icin kendi kendine yetebilmek, can sikintisindan bile zevk alabilmek, bir seyler cikartabilmek gerekir. mesela yalnizliktan muthis derecede korkan insanlar taniyorum, aslinda cok fazlalar. benim aklim almiyor mesela, cunku ben onlarin tersine yalnizligin tadini baska bir seyde alamayan biriyim. cok olmanin, cokken bir olmanin sirrini bile yalnizlikta ogreniyorsunuz yani sevgiyi. kendinizi sevmeden baskasini sevemeyeceginizi kavramaniz icin yine yalniz kalmaniz gerekiyor.
aslinda sikinti olan o durduramadiginiz siddet istegi, veyahut siddet degil de, icin icini kemirir ya, bir seyler yapasin gelir, bi sigaraya cikmak, tam da bu antidepresanlarin hepsini icme gibi, ben bilmem antidepresan ama, eroin olsa suan alirim demek gibi mesela.
Heh, iste bunlarin hepsi pismemislik gostergesidir. bunlarin hepsi, hayata bilet alip geldik, hani bizi eylendiren saklaban deme gostergesidir.
oysa hayat eylendiren bir saklaban degil, kendi ayaklarinizin ustunde durdugunuz, ektiginizi bictiginiz bir topraktir. bu yuzden mizmizlik olgun insanlarin isi degildir.
bunu atlatip gevsedigin zaman, bunu atlatip kriz diye adlandirdigin anlarda dahi sakin dusunebildigin zaman, akip gitmekte olan zamandan keyif aldigini animsayacaksin. dusunmekten kendini geri cekmeyeceksin. konusmak icin kimsen olmadiginda gelen kasilma hissiyatinin yerini aptal bir gulumseme alacak belki, ama sonuc olarak mutlu olacaksin.
http://vesaire.org/can-sikintisi-ozgur-bir-zihnin-son-ayricaligi/