tanrıya olan inancını kaybetmek

tanrı'yı sorgulamama sebep olan en büyük etken isyankar bir kişiliğimin olmasıydı. hep allah'a isyan ettim(o zamanlar allah diyorduk tövbe ne tanrısı modundaydık) bu da beni tanrı'dan adım adım uzaklaştırdı. sorgulamama sebep oldu. neden tanrı adaletsizdi? tanrı sahiden merhametli miydi? o zaman neden insanlar acı çekiyordu? sorularıyla kıvranmaya başladım. sorularımı sorduğum kişiler şu cevabı verdi: ''din mantık işi değildir, kalp işidir.''
mantığıma uymayan herhangi bir şeyi nasıl kalpten sevip, sahiplenebilirim ki? bu aptallık değil miydi? madem o kadar kusursuzsa dininiz neden mantık işi değildi? diye sorgulayıp durdum. Ne mutlu ki saçmalıklardan arındım ve doğru yolu buldum. Daha da bulmaya devam edeceğim sanırım.
Bu arada dindarlar hep yaratıcıya olan inancını kaybedersen boşluğa düşersin, mutsuz olursun diyorlar. sanki mutsuz olan dindarlar yokmuş gibi. ortadoğu kan ağlıyor. allah'ınız bile sizi sevmiyor.