Hepimizin bildiği gibi medya ve iktidar arasında doğru orantı vardır.Şöyle ki ;iletişim kaynaklarının dağılımı genel maddi kaynaklarının dağılımının bir parçasıdır. Medya kuruluşlarının önemi sadece onların ideoloji üretme kapasiteleri değildir. Bu kurumlar kapitalist üretim ve dağıtım sürecinin temel bir bileşeni olarak kapitalizmin satış çabasına hizmet eden bilfiil ekonomik kurumlardır.Bu vesile ile medya ve kültür endüstrilerinin nasıl oldukları ve bunların uyduğu politikaları inceleyerek kapitalist toplumsal yapı içerisinde kitle iletişim faaliyetlerinin anlaşılabilir.
Bu konuda Dallas Smythe diyor ki
"Sinema ve radyo artık sanat olma iddiasında değildir. Onların iş dünyasının bir parçası oldukları gerçeği, ürettikleri saçmalıkları onaylayan bir ideolojiye dönüşmüştür. Kimse sistemin dışında kalmamaktadır. Artık herkes bütünün bir parçasıdır."
Çünkü Adorno ve Horkheimer'a göre, kültür endüstrisi çağında düzen, bedenleri serbest bırakır (Zevk Al! bir «emir» haline gelir) ve ruhlara saldırır. Artık düzen «benim gibi düşün ya da yok ol» demek yerine, «benim gibi düşünmemekte serbestsin. Yaşamını ve tüm sana ait olanları da koruyabilirsin. Ancak o andan itibaren aramızda bir yabancısın» demektedir.Hatta Bu vesile ile Eğlence, geç-kapitalizm döneminde işin bir uzantısı olduğunu da söylemek mümkün. İşin/mesainin daha sonra daha verimli bir şekilde gerçekleşebilmesi için verilen bir aradan ibarettir/fonksiyoneldir.
ne de olsa işçinin boş zamanı ve o süreçte kullanılacak eğlence metaları o kadar ön-belirlenmiştir ki, eğlence, iş sürecinin sonrasına hiç geçememektedir/ondan bağımsız olamamaktadır.
Yani Modern özne, sadece çalışırken değil, ama daha da çok eğlenirken teslim olmaktadır. Tekelci/bütüncül dönemde tüm kitle kültürü özdeştir. Artık tekelin gizlenmesine de gerek yoktur; çünkü şiddeti açığa çıktıkça gücü artmaktadır.