Kadınlar, kendilerini erkeklerden farklı davranmaya yöneltmeden, eskiye göre daha büyük bir sınıfsal statü ve iktidar elde edince feminist politikanın altı oyuldu.Birçok kadın ihanete uğradığını hissediyordu.Feminist etik nedeniyle birdenbire işgücüne girmeye zorlanan orta sınıf ve alt-orta sınıf kadınlar, kendilerini özgürleşmiş hissetmediler. Zira ev dışında çalışmanın ev işlerini erkek partnerleriyle paylaşma anlamına gelmediği gerçeğiyle yüz yüze kalmışlardı...Kusura dayanmayan, yani hatalı taraf saptanmadan gerçekleştirilen boşanma, erkekler için daha kârlıydı. Siyah veya renkli birçok kadın, imtiyazlı sınıfa mensup beyaz kadınların,reformist feminist kazanımlardan örneğin, toplumsal cinsiyet meselesinin pozitif ayrımcılık programına iliştirilmesinden diğer kadınlara göre ekonomik olarak daha fazla yararlandıklarını düşündüler. Bu durum feminizmin gerçekte beyaz iktidarını güçlendirmeye yaradığına dair endişelerini teyit etmiş oldu. Feminizmin ele aldığı meselelerin en derinden ihanete uğradığı nokta,hükümetin bekâr annelere karşı saldırısının kitlesel bir feminist protestoyla karşılık bulmaması ve sosyal yardım sisteminin sona ermesiyle gerçekleşti. Birçoğu kendini feminist olarak adlandıran imtiyazlı kadınlar, "yoksulluğun kadınlaştırılması"na sırt çevirdi.
"İktidar feminizmi"nin sesi,kitle medyasında,sınıfsal gücü ele geçiren ama sınıfsal ayrıcalığa sahip olmayan kadınlarla dayanışmayı da bırakmayan feministleri kadınların bireysel seslerinden daha çok duyuluyor. Oysa bizim feminist politikaya sadakatten şaşmadan koyduğumuz hedef,ekonomik olarak kendine yeter hale gelmek ve diğer kadınların da ekonomik anlamda iyileştirilmesine yardımcı olmakti ; bu hedef bugün de geçerliliğini korumaktadır.Deneyimlerimiz, kadınların sadece var olan kapitalist ataerkiyle iş birliğine girerek ekonomik kazanım elde edebileceği varsayımını çürüttü.Feminist özgürleşmeye dair tek umut,sınıf elitizmini karşısına alan bir toplumsal değişim vizyonundadır.
(Bell hooks - feminizm herkes içindir - bölüm 7)