İnançsız olduğumu "elalemden" sürekli gizlemeye çalışan, bunu utanç kaynağı olarak gören ailemin eşcinsel olduğumu söylediğimde (birilerine karşı daha da fazla utanmamak için) beni evlatlıktan reddedeceklerini dahi düşünüyorum. Annem yine benim adıma utanır, ağlar, kabullenmek yerine sürekli "neden? Niye? Nasıl?" deyip dururdu. Babam ise döver, söver, harçlık vermez, benimle aynı sofraya oturmaz, yan yana gelmez ve kesinlikle evlatlıktan reddederdi.
İnançsızlığı kabullenemeyen ve eşcinselliğin bir hastalık olduğunu düşünen insanlara ne desen boş... böyle bir ailede Heteroseksüel olduğum için sevinçliyim. Sevincime güler misin, ağlar mısın?