Hümanistliği rafa kaldırdım kuşandım beynimi. İlk zamanlar yardım ettim, koşturdum, yardım kuruluşlarına olsun kamplara olsun. İnsanlara derdimi anlattım, onlar kotu degiller dedim. Cunku inaniyordum ki kotu durumdalar, saniyordum ki gazetecilerin, fotoğrafçıların fotograflarini cektikleri kadar sef hâldeler. Mal ayagina yattim hep. Sonuç ne? İnsanin ezildi, benim insanim. Kanli canli saf anadolu halkim ezildi, belki de benim roman arakadasim ezildi belki baska biri. Aç sefil ulkesiz diye yapmadığınızı birakmadiniz. Elinizde olsa mezarliklari suriyelilerin uzerine yapacak alin buraya suriye tokisi kuralim ölen ölmüş diyip bir kenara firlatacaksiniz. Potansiyel var bu ulkede ama sadece kotu durumdaki "sozde vatandanslara" yardım etmek icin. Pekii gercek vatandaslar? Ya benim haklarim? Ne olacak bu, bana bildirin bunu gelin münakaşaya girelim. Ben gelecek derdine düşmüş iken, kimimiz ekmek derdinde iken bazımız ise kendi sorunları ile boğuşurken o "sözde vatandaşlar" var ya, geziyorlar anam geziyorlar. Günlerini gün edip kendi ulkeleri icin savasmiyorlar. Sonra gelip "devlet bize bakmıyyy" esprisini yapip daha da otlaniyorsunuz ya helal olsun. Sinirlerimi bozan bir durum. Hakikaten böyle hissediyorum. Üzülüyordum, trafik isiklarinin orada 4 çocuğu bilemedin 5 cocugu ile dilenen kadina ya da 5-6 yasinda mendil satmaya calisan kucuk çocuklara. Empati yapiyordum kendimce. O akilla neyim var neyim yok veriyordum. Ama biliyor musunuz ne zaman akillandim. O "anne" sandigim kadin polisleri gordugu zaman 4 çocugunu da birakip arkasina bakmadan kaçtı. O kucuk miz var ya, topladigi parayla bir paket sigara aldi ve o kucuk eliyle sigarayi yakti, ihtiyarî bir tavirla banka yerleşti. Kötü alışkanliklar,tecavuzler,tacizler,cocuk istismarlari,kacirilmalar da cabasi. Gerisini siz biliyorsunuz