Kışın hâlen daha soba kullanan bir ailenin bireyi olarak benim için pek de eskimeyen bir gelenektir. Tabii şimdi ne eskiler kaldı, ne de samimiyet. Her şey gibi sobanın varlığı dahi çocukken daha güzeldi. Karanlık odada ateşin tavana yansımasını izlerdim. Odunları kırarken babama yardım ederdim. Kestaneleri çevirmek bana bırakılırdı. Kömürden ve isten ellerim ve yüzüm simsiyah olurdu bazen. Annem banyoda saçıma sıcak su döküp dururdu swh.
Şimdi daha varlıklıyız ama sözde. Evde ne mutluluk var ne saadet. Kestane, patates yine var ama evde kahkaha sesleri olmayınca ne anlamı kalıyor ki? Old good days...