Başlığı açmışken, içimi dökeyim o vakit.
Onları beraber gördüğüm an ki çaresizliğim, boşlukta oluşum. Kendi kendimi yiyip bitirmem.
Ankara'nın bilmediğim sokaklarında amaçsız koşuşum, yaklaşık 2 saat ağlaya ağlaya bilmediğin şehirde ordan oraya atman kendini. Ne gidecek yerin var, ne de her hangi birisine anlatılmayacak bir durum.. ama konuşman lazım, içini birisine dökmen.
Gidip o eski sevgiline ağzına geleni söylemek istiyorsun, bu mu karşılığı diye. Bir insan niye kendisine aşık birisini aldatır demek istiyorsun.
Ve nihayetin de gidiyorsun onun evine, evde bulamıyor bekliyorsun saatlerce kapının önünde.
En sonunda çareyi bir yazı yazıp gitmekte buluyorsun.
Şuan ne yapıyor bilmiyorum, bilmekte istemiyorum. Ama hazmedemiyorum. Kim hazmedebilir bu nankörlüğü!
Arada profiline bakıyorum, beni aldattığı ile fotoğraflarını koymuş her yere.
Bit fotoğrafının altına da şunu yazmış, " bizi ayırmaya kimin gücü yeter" gibisinden.
Benimle sevgili olduğu sıra da aynı şeyleri biz de birbirimize söyledik, ama demek ki ayırabiliyormuş sizi bir şeyler. Ne kadar aşığım deseniz de.
Yıllar geçti, bende bıraktığı bütün anılarını elbette unutamıyorum. Arada beraber söylediğimiz şarkılara bakıyorum.
Resimlere, onun kullandığı parfümü aldım mesela. Biliyorum unutamam onu, bari onunla kendi içimde yaşarken onunla beraber yaşayayım.