nsanlar öldükten sonra yok olacağına inanmak istemez bu sebepten din gerekli(!)dir. Kim ister ki annesinin babasının ve diğer tüm sevdiklerinin yok olduğunu ? kim ister ki dünyaya sayısız faydası bulunan bilim adamlarının sonsuzluğa gitmesini. fikirlerini yaşattığımız izinden gittiğimiz Atatürk'ün ebediyen yok olduğuna kim inanmak ister ki ? ben istemem.
bu kişilerle "cennet"adı verilen bir yerde sonsuz bir hayat süreceğimize,onlarla hep beraber mutlu mesut yaşayacağımıza inanmak isterim bende.
70 yıllık bir hayatın sonunda yok olacağını bilmek mi yoksa bu hayatın sonunda sonsuz mutlu bir yaşam mı ?
bunlara inanmayı bıraktıktan sonra içimde hep bir karamsarlık var sözlük.yaşadığım her anı dolu dolu yaşamak istiyorum çünkü ikinci bir şansımız olmayacak.
hani derler ya "ateistlerin dünya umrunda değil çünkü yanacaklarına inanmıyorlar" yok öyle bir şey.
tam tersi, diyorum ki "keşke sonsuza kadar yansam ama yok olmasam"