Küçükken çok sık yapardım bunu, misafir gelince bir hoş geldiniz demeye bile tenezzül etmez direkt odama kapanırdım. Ailem de hâliyle "utanmasana oğlum, bak ... teyzen/amcan/deden/akraban gelmiş, kalk bir hoş geldin" de diye hafif çıkışırlardı. Hâlbuki utandığımdan değil gereksiz tanışıklık kurmak istemediğinden muhatap olmamaya çalışırdım genelde. Şu an ise şehir dışında olduğumdan işin doğası gereği pek irtibat halinde olamıyoruz ama denk geldiğimde elimden geldiğince her ne kadar sikko düşüncelere de sahip olsalar muhabbet etmeye çalışıyorum insanlarla.
Bazen basit insanlardan küçük doğrular elde edebiliyorsunuz çünkü.