Türkçe de kullanımı en çok unutulan noktalama imi (işareti).
Başlıca kullanılış yerleri:
1) Tümce içinde eş görevli sözcükler arasında:
Beni bir memur, bir tahsildar, bir öşürcü, bir jandarma, yoksa bir askerlik şubesi reisi mi sandılar bilmem.
2) Tümcede eş görevli sözcük öbekleri arasında:
Bir mahalle mescidindeki ilkokulu, bahçesinde bir Roma belediye başkanının burunsuz heykeli dikili lisemizi, İstanbul'u, Darülfünun'u hatırlardık.
İnsan, hayvan, kent, köy, semt, akarsu, deniz, dağ, ova, orman adları, özel adlardır.
3) Sıralı tümceleri ayırmakta:
Hemen hepsi sigaralarını yakarlar, avluda çömelirler, evlerinde olanı biteni anlatırlardı.
4) Tümcede anlam gereği özellikle belirtilmek istenen (söylenirken biraz ara verilen) özne, tümleç gibi öğelerden sonra:
Nihat, vapurun İstanbul'a girişini görmek için geceleyin uyandı.
Köyümüzde, bizi bekleyenlerin bulunduğunu hiç unutmadım.
5) Tümcede, açıklayıcı söz öbeklerinin başında ve sonunda:
Ahmet Kutsi için, romantik bir şair hakkında söyleneceği gibi, fildişinden kulesine çekilmiş diyenler olabilir.
Geçen hafta perşembe günü, seninle görüştüğümüz gün, epey yorgun görünüyordun.
6) Yazılarda, mektuplarda seslenme sözcüklerinden sonra:
Kardeşim, Sayın Komutanım, Bayanlar, Baylar,…
7) Yazıda, başkasının sözünün bittiği yere (eğer bu söz tırnak içine alınmamışsa):
Zamanın varsa biraz görüşelim, dedi.
8) Aynı durumda olan, konuşma çizgisiyle belirtilmiş sözlerin bittiği yere de virgül konulur:
Arabacı:
- Çal kapıyı, dedi.
9) Kendinden sonra gelen tümceyi anlamca yansıtan, pekiştiren, özetleyen hadi, öyle, evet,
hayır, peki... gibi sözcükleri ayırmakta:
Peki, dediğin olsun. Evet, ben de seninle geliyorum. Öyle, bu yılı çok hareketli geçirdik.
10) Ondalık sayılarda kesirleri belirtmekte:
367,50 TL., 25, 250 kg, 29, 345 km.
11) Ünlem imini sonuna alan tümcelerde, ünlemden sonra virgül konulur:
A, ne güzel!