Çoğumuzun çocukluğundan kalma bir takım takıntıları, hala daha sürdürdüğü garip davranışları, alışkanlıkları vardır elbet. Farklı takıntılarınızı merak ediyorum.
Bana gelince yaşım 20'ye gelmiş eli ayağı düzgün, konuşmasını ve insanlara birşeyler katmasını bilen biri olarak görürüm kendimi ama sözlükte de açtığım (bkz:ben kimim) başlığında anlattığım "hikayemin" kalıntılarıyla beraber yaşıyorum.
-Çocukluğum evin içinde annemi beklemek ile geçtiği için yapacak çok önemli bir işim yoksa evden asla çıkmam, geziyim dolaşayım demem mesela
-Sorunlarımı hep tek çözmeye çalışırım ve bu da benim beynimi öyle bir yerki ne kadar anlatsam az
-Hala daha tırnaklarımı yiyorum. Önünü alamadığım, engelleyemediğim bir durum. Ertesi gün klavyede yazı yazamayacak hale gelene kadar yiyip kendimi küçük biri olarak görürüm genelde
-Babamın anneme yaptıklarının tümünü gördüğüm, bildiğimden dolayı içimde ne insan sevgisi ne de aşka inanç kaldı diyebilirim. Kimseyi "bağlanacak" seviyede yakınıma sokmam
ne kadar kötü olduğunu bilse de insan yapıyor be ustam engelleyemiyorum bir köşede yalnızken ucundan ucundan kemirmeye başlıyorum