1. hikaye:
sene 2009 veya 2010. yer antalya/muratpaşa/bayındır mahallesi. öğrencilik hali, yeni ev bakıyorum kendime. bi ara sokağa girdim. 3 velet top depiyor. çocukken, power rangers oynarken renk olarak seçtiğimiz power rangerslar gibi onlar da kendilerine futbolcu seçiyor, o karaktere bürünüyor ve ona göre oynuyor. seçim yaparken aralarında şöyle bir diyolog geçiyor
1. çocuk: ben ronaldinho olacağım.
2. çocuk: sen ronaldinho'nun re'si bile olamazsın!
1. çocuk: salak! ronaldinho'da re yok ki! ro var ro!
2. hikaye;
tarih: 23 nisan 2011. yer, omü atakum sahnesi. şahları da vururlar oyununu sergilemek üzere omütik'in konuğuyuz. 23 nisan dolayısıyla çocuk oyunu sergilenecek. biz tabii biraz gerginiz oyun bitecek, onlar sahneyi boşaltacak biz dekoru kuracağız, baya zaman sıkıntımız var. neyse yapacak birşey yok, bekliyoruz. girip oyunu izleyelim bari dedik. omütik pinokyo oyununu sergiliyor, oyun gayet başarılı. sürekli çocukları da oyuna dahil ediyorlar, çok enerjikler. oyun esnasında zor durumda kalan pinokyo çocuklara şu soruyu soruyor.
pinokyo: arkadaşlar, ben şimdi n'apmalıyım? bir akıl verin lütfen.
aslan parçasının biri kalkıp, tüm ciddiyetiyle şu cümleyi kuruyor...
aslan parçası: pinokyo!!! dedenin evine dön!
salonun arka tarafına çömmüş ekibimiz ve aile fertlerinin attığı kahkahalar bütün salonu inletti. pinokyo'nun burnu düştü.
edit:
böyle yazınca komik olmadı ama siz yine de gülün. lütfen.