ya bu konuda pek çok şey yazabilirim ama sanırım her şey boşa olur. ne bir yaknınızın ölmesi ne de bizim kendi ölümümüz, hiçbir şey düşündüğümüz gibi değil/olmayacak. ilkini yaşadım ve hiçbir şey beklediğim gibi korkunç olmadı. hayat yine devam etti, yine yemeğimi yedim, yine güldüm, yine nefes aldım. giden gittiğiyle kalıyor sadece. ikincisini ise göreceğim, düşününce çok korkuyorum ölümden korkmayacak kadar cesaretli olmayı isterdim ama çok ürpertiyor yalan yok. fakat onun da beklediğim kadar kutsal, edebi, dini ve dramatik olmayacağını tahmin ediyorum. bir yandan da ölmek aşırı huzur veriyor. çok değişik bir şey ama. birer saatli bombayız aslında ve hala korkunç detaylarda boğuluyoruz. konu saptı fakat, hayatını yaşayamadan giden insanlar geliyor aklıma. çok üzgünüm bu konuda