motivasyon inanmaktir, neye inandiginin, neden inandiginin, sonucunun ne olacaginin hic bir onemi yoktur. Ondan ote motivasyon kendini inandirmak ve odaklamak degil, inanmaya duyulan sevhettir.
bymosquito
peki motivasyonun genel kuralı değil midir inanmak kardeşim. şey gibi düşün ''ben bunu başarabilirim'' ile gelen azim duygusu ile yapılan iş hareket olgusu. kaşık bükmek uçmak vs. gibi?
dissosiyatif sefil
dogru olabilirsin cunku etrafinda hep boyle dusunmeni isteyen destekleyen bazı guzel topluluklar var elbet ancak insanoglu yaratilisindan suphecidir, senin azmin hirstan gelirse materyalist basariya ulasabilirsin ama sonu husran ve psikolojik bir cokus olacaktir (orn. kumar ve sans oyunlari, basari takintili narsistler) ondan kendini hep yukari tasimak icin kampcilamak seni uzun vadede bahtiyarliga tasiyamaz. En iyisi kendini degistirmek icin sartlamamak olaylara pozitif ve yapici yaklasip kisiliginin kendisini sekillendirmesine izin vermektir diye dusunuyorum. Kendini seversen, saygi duyarsan copcu olmussun ne yazar? En buyuk hedefimiz mutlu olmak degil midir neticede?
bymosquito
tabike de mutluluk herşeye göre değişir çöpçülere mutsuz demek anlamsız önemli olan sevmek değilmidir zaten? sevdiğin ve severek yaptığın her bir faliyette başarılı olma olasığın çok yüksektir diye bilirim hep.. etrafımdan olduğunca etkilenmemeye çalıştım yıllarca ama etki tepkide etkilenen topluma karıştığın için etkilenmek zorunda kalıyorsun ister istemez :)