İnsanlarda liberalizmin tamamen para ve şirket seviciliği olduğuna dair bir kanı var ve sosyal adalet sorunlarına çözüm önerileri her ne kadar iktisaden ve siyaseten makul olsa bile gönüllere hitap etmediği, hatta insanlarda, duyulduğunda acımasızlık hissi uyandırdığı için liberalizmin büyük bir bahtsızlığı var gibi. Sol (hem radikal hem de sosyal demokratlar) bu konuda sırf adalet kelimesini sürekli tekrarladıkları için bu sıfata sahip olmaları yetiyor, solun politikalarının gerçeklikte sonuçları "iyi niyetleri" üzerinden görmezden gelinebiliyor ya da yumuşak bakılıyor. Burada liberallerin epey bahtsızlığı var gibi geliyor bana, sosyal adalet için liberalizme dönülmesi için önce liberalizm ve piyasa hakkındaki yargıların kırılması lazım, ama bu önyargıları kırmak -hele önerilen politikalarla birlikte okunduğunda- müthiş zor bir şey gibi duruyor ve bu beni bazen pesimizme ve kinizme itiyor.