insanın laik olmasıyla gurur duyup hatırladıkça tebessüm ettiği anılardır. İlkokul 2 ya da 3. sınıfa gidiyorum. Bütün hayatımı birlikte geçirdiğim bir kız vardı. Anaokulundan beri arkadaşız. Aynı sınıftayız, aynı servisteyiz, evlerimiz çok yakın. Birbirimize gidip geliyoruz falan. Ben kendisini uzun zamandır seviyordum ama bir türlü söyleyemiyordum. Bu anlatacağım olay gerçekleşmeden bir kaç ay öncesinde kafama koydum ve her gece yatmadan kıza açılma planları yapıyorum. Doğru zaman kolluyorum. Bir gün anneannemlere gitmiştik. Ve ramazan ayı olduğu için şeytanların bağlandığını kötü olayların bu ayda olmayacağını söyledi bana. O an işte bu diye bağırasım geldi. Doğru zaman gelmişti. Çünkü şeytan olmazsa bana hayır diyemezdi. Bu ayda sadece iyi şeyler olmak zorundaydı. Kural böyleydi. Kendimi hazırladım sabah ilk iş servisten indiğimiz gibi herşeyi söyleyecektim. Gece geçmek bilmedi. Sabah serviste kıza yanımı tuttum oturması için ve birlikte okula geldik. İndiğimiz gibi cesaretimi topladım anlatmaya başladım. Hoşlandığımı söyledim ve uzun bir sessizlik oldu. Bu duruma dayanamayıp çocuk aklımla: "Bana hayır diyemezsin çünkü şeytanlar bağlı. Üzücü ve kötü şeyler olmaz bu ayda" diye bağırıverdim. Sabah andımız okumak için bekleyen çocuklardan sesimi duyup dönenler oldu. Ve ardından kız korkmuş olacak ki koştura koştura okula girdi. O an kendimi çok rezil hissettim. İkimizde bu konuyu hiç açmadık. Arkadaşlığımız da bir daha eskisi gibi olmadı. Uzun bir süre kimseye de anlatamadım. Bende travma etkisi yarattı. zaten o gün bugündür de laikim.