Ulan öyle bir an geliyo ki "Sıçarım toplumsal kurallara" diyip koyveriyorum kendimi. Kolay ağlayan birisi değilim hatta bir kaç yıl önce lise zamanlarımdayken ilerisi için düşünüp "ben ruhsuzun tekiyim heralde, hiç bir halta ağlamam heralde" diyodum. Sonra hayat bana öyle bir yumruk attı ki hiç bir şeyin o düşüncelere göre olmadığını anladım. O yumruktan beri hep bir tarafım eksik, üzgün ve yaralı. Sıkıntı şu ki bu eksiklik hiç bir zaman tam anlamıyla kapanmayacak.