söylenilen kadar göreceli midir acaba? bizlere empoze edilişini bir kenara bırakıp gerçekten göreceli bir kavram olarak görebiliyor muyuz? bir kadının bacağındaki kıl, yüzündeki tüyler, bir erkeğin geniş olmayan omuzları, gelişmemiş olan kasları... bir şekilde inancımı insanlık yönünde umutla dolduran bir şey var ki o da sevgiden başka bir şey değildir. ne kadar aciz ve muhtaç birer et parçası olsak da, sevdiğimiz zaman ( burada gerçek, bencil olmayan bir sevgiden bahsediyorum ) gerçekten güzellik kavramı sevdiğimizle bütünleşiyor.