İnsanın en gelişmiş halinin en iyi eserini koyabilcek hali olmasını gerektirmediği fenomeni şeklinde bir durum var bence. Eski notlarımı ve yazılarımı okurken bir şey fark ettim. Daha önce bir soruya verdiğim cevabın taslağını okurken o cevabın şu anki aklımdaki cevaptan çok daha iyi düşünülmüş bir cevap olduğunu fark ettim. Hatta ''bunu gerçekten de ben mi yazdım?'' diye garipseyerek okudum. İlginç olan şey o zamanki bilgi ve düşünce seviyemin bugünkünden çok daha düşük olmasıydı. Aslında benzer fenomen bazen silinen yazılarda da oluyor. Bazen silinen bir yazıyı tekrar yazmaya kaltığımda asla eskisi gibi iyi olmuyor. Tabi bazen daha iyi de olabiliyor ve ''iyi ki silinmiş'' diyor insan. Buradan aslında beyin için bir çeşit ''en iyi an'' diye bir anın olduğunu anlayabiliriz. bazen de konu hakkında çok okumadığım zaman aklıma daha ilginç argümanların geliyor. buradan hareketle Önce argümanlar üzerine literatürü okumadan kafa patlatmak lazım gibi. Hatta derler ya okuma zihni açar diye. Yeri geldiğinde tam tersi oluyor. Bence bu olay yürüyen kütüphanelerin nasıl bu kadar cahil kalabildiklerini de açıklıyor.